Aardige mensen die Hongaren

Om 09.00 sta ik gedoucht en met mijn buikje vol bij de bank om wat geld te pinnen zodat de tocht naar het hoogste punt van Boedapest kan beginnen. Met de BKK 60 (een trein) ga ik de route naar boven beginnen. Voor ik bij het station ben sta ik op straat op mijn kaart te kijken en een vrouw vraagt me of ze me kan helpen. Wat een aardige mensen zijn de Hongaren denk ik en ik ga op weg. Even later ben ik in het park op zoek naar het dalstation, maar ik weet het niet te vinden. Dus ik vraag om hulp en mijn gedachten over de Hongaren wordt bevestigd, want ook nu word ik keurig te woord gestaan en wordt me de juiste weg gewezen.
Bij het dalstation aangekomen koop ik een kaartje en waar ik zojuist nog bevestiging kreeg wordt dat nu ontkracht. De Hongaarse vrouw achter de toonbank zeurt dat ik het geld niet op het daarvoor bestemde glazen plaatje heb gelegd, maar ernaast. Ik mopper binnensmonds wat in het Nederlands terug en ga naar het perron.
De trein gaat in een rustig tempo omhoog. Helaas staan er langs de weg veel bomen. Dat is mooi, maar daardoor kan ik geen foto’s maken van het uitzicht wat ik tussen de bladeren door vluchtig kan zien.
Vanaf het station vervolg ik mijn weg naar de Kindertrein. Het 12km lange spoor werd na de Tweede Wereldoorlog gelegd en onderhouden door jonge pioniers. Ook nu nog zijn het kinderen/jongeren die de trein onder leiding van enkele volwassenen besturen. In de wagon waar ik sta, zijn drie jongens van een jaar of 12 de rol van conducteur op zich aan het nemen. Bij elk station gaan ze voor de raamloze kant staan om met een militaire groet de collega’s die op het perron staan te begroeten en uit te zwaaien. Een van de jongens heeft kettinkjes met kleine treintjes eraan om zijn nek en verkoopt die aan de kinderen aan boord die dat willen.
Halverwege de rit stap ik uit om via een gemarkeerd, heel steil pad mijn weg naar boven te voet te vervolgen. De route is door het bos en dat levert mooie plaatjes op. Na een kleine 10 minuten ben ik bij de stoeltjeslift die weer naar beneden gaat, maar mijn knie begint op te spelen en ik ben nog niet helemaal op het hoogste punt. Ik laat me niet kennen en neem de pijn op de koop toe, want nu ik zover ben gekomen wil ik het laatste stuk ook afmaken. Naar boven gaat prima, maar ik weet dat dalen het pijnlijkst is. Dat gedacht hebbende, loop ik naar boven. Bovenaan staat de Elisabeth-toren die in 1910 ter ere van keizerin Sisi werd gebouwd. Ook daar moet ik nog enkele trappen op, maar het is de moeite waard. Ongelooflijk hoeveel ik kan zien. Het Parlementsgebouw kan ik ontwaren, maar dat immense gebouw lijkt niet zo groot meer nu. Op de foto is het nauwelijks te zien als je niet weet waar het staat.
Nadat ik het uitzicht in me op heb genomen, loop ik achteruit naar beneden. Dan heb ik namelijk weinig tot geen last van mijn knie. De vragende blikken van de andere toeristen is grappig om te zien. Het is natuurlijk ook vreemd, maar ach, het moet maar.
De stoeltjeslift is een 15 minuten durende daling en biedt wederom een mooi uitzicht.
Eigenlijk wil ik verder lopen terug naar de stad, maar vanwege mijn knie neem ik de bus. Daar tref ik een Nederlands stelletje dat op doortocht is naar Zagreb. Ze vertellen dat ze kamperend van de ene naar de andere Europese hoofdstad reizen. Met vier volle tassen zitten ze dan ook in de bus. Ze vertellen me dat ik voor de brug uit kan stappen als ik het Parlementsgebouw wil fotograferen. Ik neem de tip aan en stap aan de voet van de burg uit. Gewoon wandelen met mijn knie gaat gelukkig prima. Ik voel het wel, maar het is niet erg hinderlijk.
Vanaf de brug neem ik een foto van een bus in de Donau. Ja, jullie lezen het goed, een bus. Dat zijn speciale ‘rivierbussen’. Het is een apart gezicht en ik ben niet enige die dat vindt. Enkele jonge jongens staan ook hun verstand even te verkijken.
Aan het eind van de brug kom ik tot de conclusie dat ik nu toch echt heel erg naar de wc moet. Ik zie een park, schiet er snel naar binnen en gelukkig is er een toilet. In het park zijn kinderen aan het spelen met water en in de speeltuin. Het schijnt het Olympisch park te zijn. Het symbool, de vijf ringen, staat ook bij het park.
Bij het uitlopen van het park zie ik dat ik eigenlijk had moeten betalen om binnen te kunnen. Oeps.
Na een meter of 30 ben ik bij het Parlementsgebouw. Het is groot en indrukwekkend en verschillende mensen van de ordehandhaving staan op en rond het plein. Aan de overkant staat het Volksmuseum wat evengoed een prachtig gebouw is.
Ik begin honger te krijgen, maar ik wil een restaurantje op de Andrassy Ut uitzoeken om rustig te lunchen. Deze boulevard is 2,5 km lang en moet volgens de reisgids erg mooi zijn. Dat ben ik niet met de gids eens, maar dat kan ook aan mijn verwachtingen liggen. Ik had een sfeervolle boulevard verwacht. Dat is het ook enigszins maar de drukke weg die er tussen ligt neemt een groot deel van de charme weg.
Het eerste gedeelte van de boulevard heeft vele winkels en de Opera. Enkele musea zijn er ook te vinden. Ik ga lunchen in een gezellig zijstraatje, de Liszt Ferenc ter (genoemd naar Frans Liszt die tevens een naar hem vernoemd museum heeft in een andere zijstraat van de Andrassy Ut), in restaurant Circus. Ik vind hier de bediening wat ongeduldig, omdat de ober gewoon blijft staan tot ik zeg wat ik wil eten. Dat maakt dat ik me opgejaagd voel. Verder was mijn eten heerlijk, het nagerecht wat minder, maar dat ligt aan mij. Ik wilde eens wat anders proberen waarvan ik niet wist of ik het lekker zou vinden en dat was helaas het geval. Duur is het ook hier trouwens niet. De prijzen vallen sowieso erg mee in Boedapest. Het is nog niet zo duur als de andere Europese hoofdsteden.
Aan het eind van de boulevard is het Heldenplein. In een halve cirkel staan enkele helden uit de Hongaarse geschiedenis afgebeeld. Achter het Heldenplein zijn een dierentuin, een museum wat gratis toegankelijk is en ook buiten exposeert, een Fun Fair met allerlei souvernirs en een het Stadspark te vinden. De dierentuin laat ik aan me voorbijgaan, maar het museum loop ik wel even binnen en ook het park wandel ik door. Het weer is heerlijk en dat maakt het extra prettig om hier rond te lopen. Door de bomen uit de volle zon, maar ook niet helemaal in de schaduw. Perfect zou ik zeggen.
Ik loop in een cirkel en kom zodoende weer bij de Andrassy Ut uit. Ondanks mijn opspelende knie struin ik, aan de andere kant nu, deze boulevard weer af. Via de metro, er zijn meerdere stations onder de boulevard, had ik gemakkelijk en snel weer aan de andere kant kunnen komen, maar bovengronds is meer te zien dan ondergronds.
En inderdaad. Wanneer ik bijna aan het eind ben komt er een colonne van een motorbende voorbij, begeleidt door verschillende politieauto’s en een brandweerwagen met loeiende sirenes. Er zal vast een bijzondere reden zijn waarom ze de weg af komen gedenderd, maar die heb ik niet ontdekt.
Ondertussen ben ik nog maar een paar meters verwijderd van het reuzenrad dat ik eerder heb gezien en nu ga ik erop af. Terwijl ik sta te wachten om erin te mogen maak ik foto’s van perspectieven die ik niet had gehad als ik een andere keuze had gemaakt.
Vanuit het rad heb ik een mooi zicht over de stad en met name de St Istvan Basiliek. Geen idee wie dat was, maar dat maakt het gebouw niet minder prachtig.
Ik wandel na de rit nog wat door de stad en als ik bij de McDonalds kom krijg ik trek in een McFlurry stroopwafel. Ik sta al in de rij als ik me bedenk dat ze die natuurlijk niet hebben in Hongarije….pff…. Ik lach om mijn eigen stupiditeit en bestel dan maar een McFlurry Cornetto, ook goed te doen ;).
Mijn knie vindt het nu echt wel genoeg geweest dus ik zoek een metrostation op. Het is nu spitsuur en nog steeds voelt het niet megadruk aan. Dat komt ook omdat niemand voordringt en men elkaar laat ‘ritsen’ voor de roltrap van het metrostation. Het gaat er gemoedelijk aan toe en weer denk ik dat die Hongaren zo verkeerd nog niet zijn, op die chagrijnige vrouw van vanmorgen na. Ik besluit dat zij de uitzondering op de regel is.
Ik ga nog even langs de Spar vlakbij het hotel voor wat drinken en hobbel dan terug. Om 18.00 kom ik mijn kamer op. Wat een productieve, inspirerende dag heb ik weer gehad. En wat heb ik weer kilometers gemaakt. Morgen ga ik weer naar huis, maar eerst ga ik denk ik nog terug naar het Stadspark, gewoon liggen lezen in het gras voor ik naar het vliegveld moet. Prima vooruitzicht toch ;). En dan bedoel ik niet zozeer het Stadspark, maar voornamelijk mijn thuiskomt zodat ik mijn meisjes weer kan knuffelen. O ja, en Jur natuurlijk ook ;).